Fan ‘e toer besjoen: Hoe gaat het écht met je?
Bij Jinek zat een tijdje geleden een vriendengroep aan tafel met een heftig verhaal. Twee vrienden uit die vriendengroep hadden besloten uit het leven te stappen. Jonge jongens tussen de twintig en dertig jaar, nog een heel leven voor zich en voor de buitenwereld succesvol in werk en relaties. De overgebleven vrienden wilden in de talkshow aandacht vragen voor dit onderwerp. Waarom hadden zij niks gemerkt? Hadden ze iets kunnen doen? Allerlei vragen waar ze geen antwoord op hadden. Na de dood van de eerste vriend steunden ze elkaar en rouwden samen om het verlies. Toch besloot een andere vriend een paar jaar later ook uit het leven te stappen. Hoe was dit mogelijk? Is het zo moeilijk om kwetsbaar te zijn en te zeggen dat het niet goed met je gaat? Wat zeg je zelf als iemand aan je vraagt hoe het met je gaat?
Vaak is het gemakkelijker om die vraag te beantwoorden met: goed, alles gaat goed. Want als je moet zeggen dat het niet goed is… tja dan wordt het lastiger. Onder woorden brengen wat je dwars zit, wat je moeilijk vindt, waar je pijn zit… dat vinden we lastig. Ik denk dat met name onder jongeren het beeld bestaat dat alles perfect moet zijn. Jonge mensen, nog aan de studie of afgestudeerd, klaar voor het echte leven. Ze kijken om zich heen en zien dat anderen succesvol zijn en dat willen ze ook. Het perfecte plaatje. Want stel je voor dat je buiten de boot valt, niet meekomt en niet op social media kan laten zien hoe perfect je leven is. Ik denk ook dat veel jongeren enorm onder druk staan. Vele kampen met een grote studieschuld en hebben door de corona-jaren nog een extra tik gekregen. En toch willen ze graag een huis kopen en starten met het ‘echte leven’. Huisje-boompje-beestje klinkt zo simpel maar dat is het in deze tijd niet. Ik kan me
voorstellen dat er veel onder die druk bezwijken en zich eenzaam of depressief voelen maar dit niet durven te vertellen. Want dan moet je je kwetsbaar opstellen en dat is niet cool. Stel je voor dat ze je een mietje vinden of een aansteller.
Als ik het lastig heb, helpt het om te denken aan het leven als een rivier. Er zijn dan stroomversnellingen, rotsen waar ik tegenaan kan klappen en misschien wel een waterval waarin ik kopje onder ga. Maar daarna is het weer rustiger en dobber ik vrolijk verder. Achterom kijkend denk ik dan: dat was een lastig stukje maar nu weer door!
Dit was mijn laatste “Fan ‘e Toer”. Niet omdat het niet goed met me gaat (integendeel) maar omdat het tijd is voor nieuwe dingen. Met heel veel plezier heb ik drie jaar samen met Sietze, Alwien, Hendrik, Rosalie en Reinder de Tuorkefretter gemaakt. Dank jullie wel voor de samenwerking en de gezellige avonden!
En er is dus een vacature! Laat het de redactie weten als je belangstelling hebt. Dit is ook de laatste Tuorkefretter voor de zomerstop.
Hele fijne vakantie allemaal!
Christa Koops